18 Şubat 2025 Salı

Türkiye in a Multipolar World: A Strategic Power Redefining Global Influence

                                    Türkiye in a Multipolar World

The international order is no longer defined by a singular hegemonic power but rather by an increasingly multipolar landscape where regional actors exert significant influence. Türkiye, long seen only as a NATO ally and a bridge between the East and the West, has repositioned itself as a strategic power in its own right. This shift is not a reaction to global instability but a deliberate move toward greater strategic autonomy. While Western-centric analyses often depict Türkiye’s foreign policy as unpredictable or transactional, they fail to grasp the deeper logic driving Türkiye’s engagements. This article argues that Türkiye is not just a regional player but a crucial architect of emerging global power dynamics, leveraging military innovation, economic diversification, and diplomatic assertiveness to carve out a new role on the world stage.

Türkiye’s Foreign Policy: Shaping, Not Following

Türkiye does not merely adjust to international shifts—it actively influences them. Its diplomatic engagements are not a precarious balancing act but a demonstration of sovereign decision-making. Türkiye has significantly expanded its diplomatic presence worldwide, operating 252 posts as of 2023, positioning it as the third-largest diplomatic network globally, following China and the United States. Türkiye’s diplomatic missions in Africa have increased from 12 in 2002 to 44 by 2022, underscoring its commitment to the continent. This growth has facilitated Türkiye’s role in mediating conflicts, such as the recent tensions between Somalia and Ethiopia, where Turkish diplomats have fostered dialogue. This expansion reflects Türkiye’s strategic intent to actively influence international affairs.

Expansion in its diplomatic missions and proactive diplomacy enabled Türkiye to mediate international conflicts, as seen in its role in the Ukraine-Russia grain deal, ensuring global food security amid war tensions. Türkiye has also played a critical role in brokering agreements, including facilitating negotiations between Ethiopia and Somalia, highlighting its proactive approach to conflict resolution beyond its immediate region.

NATO: A Strong Member with Independent Priorities

Türkiye is an indispensable NATO ally, yet it has received insufficient support when addressing security threats such as PKK terrorism and regional instability. NATO’s selective solidarity has led Türkiye to bolster its self-reliant security doctrine, ensuring that external pressures do not compromise its interests. The expectation that Türkiye should be a passive extension of NATO’s strategic goals is outdated and strategically naive. Türkiye in a Multipolar World

Engaging with Russia, China, and the Gulf states is not a betrayal of the West but an assertion of geopolitical pragmatism. Türkiye is constructing a regional security architecture that integrates economic and strategic cooperation beyond the limitations imposed by Western alliances. Türkiye’s influence in Africa, Central Asia, and the Balkans highlights its historical and cultural depth, reinforcing its position as a natural leader beyond NATO’s narrow framework. Türkiye in a Multipolar World

Türkiye’s Military Strategy: A Vision of Self-Reliance

Türkiye’s military expansion is not a reactionary move but a strategic imperative. While some Western narratives portray it as an unpredictable actor, Türkiye’s defence strategy is built on self-sufficiency, deterrence, and regional security.

Türkiye’s success in military innovation, particularly Bayraktar drones (TB2, Akıncı) and SIHAs, has redefined modern warfare, with exports exceeding 30 countries and bringing in billions of dollars annually. The TCG Anadolu, Türkiye’s first aircraft carrier, solidifies its maritime dominance and ability to project power beyond its immediate region. Strategic partnerships with Pakistan, Qatar, and Azerbaijan ensure that Türkiye is not isolated but at the forefront of regional defense cooperation. Türkiye’s military bases have expanded significantly from just a few in 2000 to over 10 globally in 2025, including critical locations in Somalia, Libya, and Qatar. This expansion underscores Türkiye’s commitment to securing strategic corridors and ensuring regional stability through a strong military presence. Türkiye in a Multipolar World

Türkiye has demonstrated its ability to manage conflicts independently, securing national and regional interests in Syria, Libya, and the Caucasus. The Montreux Convention grants Türkiye strategic control over the Black Sea, a key leverage point in global maritime security. Türkiye’s military assertiveness is a response to the security vacuum left by indecisive Western policies.

Economic Power: The Driving Force Behind Strategic Autonomy

Türkiye is not merely diversifying its economy but actively reshaping global trade routes. Its economic engagements are based on long-term resilience, not dependency.

Türkiye is expanding trade with China and Russia, not as a substitute for the EU but as part of a broader strategy of economic self-sufficiency. The Middle Corridor Initiative, which enhances connectivity between Europe and Asia, places Türkiye at the heart of global trade networks. Energy partnerships with Azerbaijan, Qatar, and Libya secure Türkiye’s long-term energy independence, reducing reliance on volatile Western markets. Türkiye’s GDP has increased from $200 billion in 2000 to over $1.2 trillion in 2025, positioning it among the world’s top 20 economies. However, internal economic challenges such as inflation, currency fluctuations, and high external debt remain hurdles to sustaining long-term growth. Despite these obstacles, Türkiye’s strategic positioning in global trade and robust industrial base provide substantial potential for further economic expansion.

The EU remains Türkiye’s largest trading partner, but Brussels’ inconsistent policies have hindered Türkiye’s full economic potential. Rather than waiting for EU accession, which may never come, Türkiye is building economic alternatives that allow it to thrive independently. Türkiye’s growing influence in Africa through trade and investment demonstrates its ability to lead in emerging markets without Western mediation. Türkiye in a Multipolar World

Türkiye as a Pillar of the New Global Order

Türkiye is no longer an actor that waits for approval from Western institutions—it is an active partner in creating the new world order. Its foreign policy, defence strategy, and economic engagements reflect a proactive vision that aligns with modern geopolitical realities.

At the 2024 Organization of Turkic States – OTS Summit, Türkiye reaffirmed its commitment to deepening economic ties through enhanced trade agreements and infrastructure development, including the Trans-Caspian East-West-Middle Corridor Initiative. Türkiye has played a leading role in shaping the organization’s strategic direction, fostering closer cooperation with members (Azerbaijan, Kazakhstan, Uzbekistan, Kyrgyzstan) and Turkmenistan, Hungary, and the Turkish Republic of Northern Cyprus (TRNC) as observers. With initiatives ranging from economic connectivity projects to cultural diplomacy and security collaboration, Türkiye has positioned itself as a central pillar of the Turkic world. By leveraging shared historical and cultural ties, Türkiye is reinforcing its geopolitical position and contributing to the emergence of the OTS as a significant player in international affairs.

Türkiye has also strengthened its participation in multilateral organizations such as BRICS and the Organization of Islamic Cooperation (OIC). Seeking more significant economic and diplomatic leverage, Ankara has explored closer ties with BRICS nations to diversify its economic alliances beyond the Western financial system. Moreover, as a key actor within the OIC, Türkiye has promoted initiatives that foster Muslim unity and economic cooperation. President Erdoğan’s recent diplomatic tour to Malaysia, Indonesia, and Pakistan underscores Ankara’s commitment to deepening ties with Muslim-majority nations and enhancing strategic collaboration in trade, defence, and technology. Türkiye in a Multipolar World

Rather than being a peripheral NATO member expected to absorb Western security risks, Türkiye is charting a course that ensures its sovereignty, security, and strategic influence. Euro-centric analyses often fail to grasp this transformation, relying on outdated notions of alliance politics. The real question is not whether Türkiye should align itself exclusively with the West but whether the West is ready to adapt to a world where Türkiye is a proactive player and independent power.

Türkiye’s recent success in the Syrian Revolution and the eventual downfall of the Assad regime serve as a testament to its strategic patience and long-term vision. While Western nations hesitated, Türkiye remained committed to supporting the Syrian people, balancing military interventions with humanitarian efforts. Due to its principled stance, this victory did not come without costs—Türkiye has faced significant domestic challenges, economic strains, and security threats. However, history has proven that geopolitical transformation requires time, effort, and resilience. The internal repercussions are undeniable, but in the end, Türkiye’s ability to influence its regional security environment and uphold its strategic goals validates its independent approach to global affairs.

The time for waiting is over. Türkiye is already shaping its role in the future of global politics, and the world must take notice.

Burak Yalım – TUIC Akademi Director

https://www.tuicakademi.org/turkiye-in-a-multipolar-world-a-strategic-power-redefining-global-influence/

Hiç yorum yok:

10 Ocak 2025 Cuma

The Gulf in 2025: Navigating a Multipolar World

As the Gulf region stands at a crossroads in 2025, the interplay of evolving geopolitics, economic transformation, and environmental imperatives takes center stage. This blog post explores insights from the Gulf Research Center’s 2025 Strategic Dossier, comprehensively understanding the Gulf’s critical challenges and emerging opportunities. 

Each section provides a detailed look into key issues and the contributions of leading scholars: Dr Abdulaziz Sager on U.S. policy and Gulf security; Dr Mustafa Alani on regional conflicts; Dr Christian Koch on GCC-Europe relations; Prof. Saleh Al-Khathlan on foreign policy with major powers; Prof. Giacomo Luciani on energy dynamics; Dr John Sfakianakis on economic diversification; and Dr Mohamed Abdelraouf on sustainability and environmental priorities. The Gulf in 2025

1. Regional Security and U.S. Policy: A Complex Partnership

The Gulf’s security environment remains fragile, with unresolved conflicts in Yemen, Syria, and beyond. Dr. Abdulaziz Sager emphasizes that the shifting U.S. foreign policy, particularly under the Trump II administration, could significantly reshape Gulf security dynamics. For instance, the administration’s potential hardline stance on Iran through expanded sanctions or military containment could heighten tensions, while its prioritization of Israeli normalization may strain U.S.-Saudi relations. Additionally, ambiguity over defense agreements and support for regional allies could lead Gulf states to seek alternative partnerships, reshaping traditional military alliances and introducing new diplomatic strategies. He points out that Saudi Arabia’s diplomatic balancing act—from de-escalatory stances with Iran to its firm position on Palestine—reflects a nuanced and strategic approach to foster regional stability and ensure global engagement. This marks a significant departure from traditional Gulf-U.S. alignments, underscoring a growing emphasis on regional self-reliance and collaboration.

2. Gulf Security: Facing Uncertainty and Strategic Shifts

Dr. Mustafa Alani’s analysis sheds light on the ongoing challenges of the Hamas-Israel conflict, highlighting how the prolonged confrontation has exacerbated regional instability. He argues that Iran’s strategic isolation has further escalated as its traditional allies, such as Hezbollah, face mounting pressures. Furthermore, Alani emphasizes that 2025 could be pivotal for addressing the Yemeni conflict, given the fragile ceasefires and international calls for comprehensive solutions. The Syrian crisis—following the fall of the Assad regime—adds another layer of complexity, requiring Gulf states to play a stabilizing role. This underscores the Gulf’s increasing geopolitical weight in shaping broader Middle Eastern conflicts and fostering long-term regional stability.

3. Gulf-Europe Relations: Opportunities and Tensions

Dr. Christian Koch examines the dichotomy between the GCC’s agile diplomacy and the EU’s bureaucratic inertia, highlighting how the GCC’s strategic flexibility has allowed it to maintain effective partnerships with major powers such as Washington, Beijing, and Moscow. He underscores the strengthened multilateral ties between the GCC and the EU, demonstrated by landmark initiatives such as the structured security dialogue in Riyadh and high-level summits in Brussels. However, Koch critiques the EU’s slower bureaucratic processes that have stalled progress on critical issues like trade negotiations and visa liberalization. This inertia contrasts sharply with the GCC’s proactive outreach and adaptability, which have positioned it as a key global mediator capable of navigating the complexities of a multipolar world.

4. Foreign Policy Outlook: Balancing Major Powers

Prof. Saleh Al-Khathlan emphasizes the GCC’s conservative yet adaptive foreign policies, highlighting how the intricate dynamics of global powers shape their approach. He details that China’s deepening economic partnerships with the GCC, particularly in energy and trade, have strengthened strategic ties. Meanwhile, shifts in U.S. policy—from reintroducing harsh sanctions on Iran to promoting Israeli normalization agreements—create complex challenges for the region. Al-Khathlan underscores that the ability of key GCC states like Saudi Arabia, UAE, and Qatar to strategically maneuver through these diverging priorities reflects their increasing geopolitical agency and ambition to assert a leading role in regional and global affairs.

5. Energy Dynamics: Strategic Realignment in the Gulf

As oil markets grapple with bearish trends, Prof. Giacomo Luciani critiques the internal discord within OPEC+, noting that the group’s indecision has led to uncertainty in market dynamics. Saudi Arabia’s Vision 2030 investments, which rely heavily on maintaining high oil prices, highlight the critical financial challenges faced by the Kingdom. Luciani further emphasizes that non-compliance by certain OPEC+ members, such as Kazakhstan and Iraq, exacerbates the difficulties of maintaining production limits, while the UAE’s demand for higher quotas adds to the strain. With global trends indicating an impending demand peak by 2030, Luciani stresses that a unified and disciplined OPEC strategy is essential to avoiding price wars and mitigating external pressures from increasing U.S. shale oil production. He also warns that prolonged discord could weaken OPEC’s influence, making it harder to stabilize prices in a competitive energy market.

6. Gulf Economy: Diversification and Innovation

Dr. John Sfakianakis highlights the Gulf’s transition toward renewable energy, technology, and tourism, emphasizing that strategic mega-projects drive the region’s economic diversification. Saudi Arabia’s NEOM, a futuristic urban hub, and the UAE’s fintech boom exemplify how Gulf states leverage innovation and sustainability to redefine their economies. Sfakianakis points out that these developments are reshaping local industries, attracting global investment, and fostering international collaboration. He further elaborates on the significance of integrating technological advancements, such as artificial intelligence and renewable energy solutions, into economic frameworks to ensure sustainable growth. This forward-looking approach, grounded in economic diversity and leadership in innovation, is deemed crucial for the Gulf’s resilience in an increasingly competitive global economy.

7. Sustainability at the Core: Environmental Leadership in the GCC

Dr. Mohamed Abdelraouf underscores the centrality of environmental sustainability in the GCC’s national visions, emphasizing that these efforts are woven into broader economic and developmental strategies. Initiatives like Saudi Arabia’s Middle East Green Initiative and the UAE’s Net Zero 2050 agenda highlight the region’s commitment to reducing carbon footprints and promoting renewable energy adoption. Abdelraouf points out that Saudi Arabia’s renewable energy projects alone aim to exceed 8 GW in capacity by 2024, with additional projects under development, showcasing a shift toward clean energy infrastructure. Moreover, the region’s hosting of key international events, such as COP28 in the UAE and the IUCN World Conservation Congress in Abu Dhabi, reflects its leadership in global environmental governance. Despite uncertainties from global political shifts, such as potential U.S. withdrawal from climate agreements, Abdelraouf argues that the GCC’s ambitious policies position it as a transformative player in green investment and sustainable transitions, fostering regional collaboration and global influence.

Conclusion

The Gulf in 2025 embodies a region navigating complex global dynamics, from security and energy to economic and environmental strategies. As articulated in the Gulf Research Center’s dossier, the region’s adaptive diplomacy, strategic diversification, and sustainability initiatives underscore its pivotal role on the world stage. The insights provided by esteemed experts such as Dr. Abdulaziz Sager and Dr. Mustafa Alani are invaluable for comprehending the multifaceted challenges and opportunities shaping the region. Their analyses not only elucidate the strategic priorities of Gulf nations but also offer a roadmap for engaging with these dynamics effectively. While the dossier excels in detailing key regional trends, it notably omits discussions on critical aspects such as migration, labor migrants, and expatriates, who form a crucial part of the GCC’s socioeconomic fabric. Additionally, the report’s lack of focus on the growing re-alignment with regional powers such as Türkiye is a significant oversight. The past year witnessed high-level engagements between GCC states and Türkiye, highlighting a strategic partnership that deserves attention alongside mentions of the U.S., China, Russia, and Iran. Including these dimensions would provide a more comprehensive and nuanced understanding of the Gulf’s evolving dynamics. Nevertheless, the expert perspectives make this document an indispensable resource for policymakers, academics, and stakeholders invested in the Gulf’s future.

The Gulf in 2025

https://www.tuicakademi.org/the-gulf-in-2025-gulf-research-center/

Hiç yorum yok:
Yer: Dubai - Dubai Emirliği - Birleşik Arap Emirlikleri

31 Aralık 2024 Salı

2024 Küresel Göç Trendleri: Yeni Dönem, Yeni Zorluklar

 2024 yılı, göç ve göçmenlerle ilgili küresel dinamiklerin yeniden şekillendiği bir dönem olarak tarihe geçti. Dünya genelindeki siyasi, ekonomik ve insani krizler, göç hareketlerinin ölçeğini ve niteliğini önemli ölçüde etkiledi. Bu gelişmeler, göç politikalarını sıkılaştıran liderlerin yükselişine ve göç yönetiminde yeni yaklaşımların ortaya çıkmasına zemin hazırladı.

Bu yazıda, 2024 yılında öne çıkan küresel göç trendlerini, Türkiye’deki göçe ilişkin gelişmeleri ele alacağım. Yazının sonunda, 2024 yılı boyunca göç alanında dikkat çeken olaylara dikkat çekmek ve bir iki kitap önerisinde bulunmak istiyorum. Geçtiğimiz yıl ve 2022’de yaptığım değerlendirmeleri görmek isteyenler için de ayrıca linkleri buraya bırakıyorum.

2023 Küresel Göç Trendleri: Türkiye’den Bir Bakış

Sorun Eşitsizliği Arttıran Politikalar, Göçmenler Değil

ABD’de Donald Trump’ın Yeniden Seçilmesi

Şüphesiz 2024 yılının en önemli gelişmelerinden birisi ABD seçmeninin Trump II dönemine karar vermesi oldu. Donald Trump’ın yeniden ABD Başkanı seçilmesi, göç politikalarında köklü değişiklikleri beraberinde getirebilir. Trump yönetimi, Geçici Koruma Statüsü (TPS) ve Çocukluk Çağında Gelenler İçin Ertelenmiş Eylem (DACA) gibi programları sonlandırmayı planlamakta ve düzensiz göçmenlerin kitlesel sınır dışı edilmesini hedeflemektedir. Diğer yandan Seçilmiş-Başkan Trump’ın, ABD üniversitelerinden mezun olan yabancı uyruklulara otomatik olarak yeşil kart verilmesini öngören teklifi tartışmalara yol açtı. Trump, bu mezunların yenilikçi katkılarının ve girişimci çabalarının ABD ekonomisinde önemli bir büyüme sağlayabileceğini, istihdam yaratacağını ve zenginlik üreteceğini savundu. 

Avrupa’da Aşırı Sağ Partilerin Yükselişi Devam Ediyor

2024 yılı Avrupa seçimleri, göçmen karşıtı, Müslüman karşıtı veya genel olarak kısıtlayıcı politikalar öneren birçok politikacının yükselişine sahne oldu. Avusturya’da Özgürlük Partisi’nin seçim zaferi ve Avrupa Parlamentosu’nda Yurtseverler için Avrupa bloğunun üçüncü büyük parti olarak güçlenmesi, 2023 yılında Geert Wilders’ın Hollanda Özgürlük Partisi (PVV) ve 2022 yılında Giorgia Meloni’nin İtalya’nın Kardeşleri partisi ile başlayan eğilimi devam ettirdi. Fransa’da Ulusal Birlik Partisi, 2024’te Ulusal Meclis’te çoğunluk sağlayamasa da buna oldukça yaklaştı. Aralık ayında sol partilerle birlikte Başbakan Michel Barnier’i görevden alarak siyasi güç kazandı. Almanya’da Alternatif için Almanya (AfD) partisi ise yalnızca eyalet seçimlerinde başarı elde etti, ancak Şubat’taki federal seçimlerde önemli bir çıkış yapma potansiyeline sahip.Bu gelişmeler, Avrupa’da göç politikalarının daha da sertleşeceğinin sinyallerini verirken, siyasi dengeyi aşırı sağa kaydırma potansiyelini de beraberinde getirmektedir.

Göç ve Seçimler: Güney Afrika, Hindistan, Endonezya, Tunus, Venezuela Örnekleri 

Göç, 2024 seçimlerinde birçok ülkede siyasi kampanyaların merkezinde yer almış, farklı bağlamlarda ele alınarak seçmenlerin dikkatini çekmiştir. Göçle ilgili tartışmalar, ülkelerin iç dinamiklerini ve seçim kampanyalarını şekillendiren temel unsurlardan biri olmuştur.

Güney Afrika, kıtanın en büyük göçmen nüfusuna ev sahipliği yapan ülkesi olarak 2024 seçimlerinde dikkat çekici bir değişim yaşadı. Apartheid sonrası dönemde ilk kez Afrika Ulusal Kongresi (ANC) parlamentoda çoğunluğunu kaybetti. Göç konusunun seçim kampanyalarında önemli bir yer tuttuğu bu dönemde, yeni koalisyon hükümeti düzensiz göçe karşı sert önlemler almaya başladı. Özellikle iş yerlerinde yapılan denetimlerin artırılması, hükümetin düzensiz göçü engellemeye yönelik stratejilerinin başında geliyordu. Bu durum, Güney Afrika’daki göç tartışmalarının yalnızca yerel değil, kıtasal düzeyde de etkiler yaratacağını göstermektedir.

Hindistan‘da, Vatandaşlık Değişiklik Yasası’nın (CAA) uygulanması göç konusunu seçim gündemine taşıdı. Belirli dini gruplara hızlı vatandaşlık hakkı tanıyan ancak Müslümanları dışlayan yasa, anayasal eşitlik ilkelerine aykırı olduğu gerekçesiyle eleştirildi. Göç politikaları, seçim kampanyalarında kimlik ve eşitlik tartışmaları üzerinden siyasi rekabeti artırdı.

Endonezya‘da ise göç iki ana boyutta ele alındı: yurt dışında yaşayan Endonezyalı işçilerin seçim süreçlerindeki hakları ve Rohingya mültecilerinin ülkeye gelişi. Göçmen işçilerin seçmen katılımındaki zorluklar ve mülteci akınlarına yönelik yerel tepkiler, seçim öncesi tartışmalara damgasını vurdu. Ayrıca, sosyal medyada yayılan sahte haberler, mülteci konusunu daha da siyasallaştırdı.

Tunus, tarihsel olarak popülist söylemlerle göç tartışmalarını siyasi arenada kullanan bir ülke olarak öne çıktı. Cumhurbaşkanı Kais Saied’in, ekonomik krizleri göçmenlere bağlayan retoriği, yalnızca toplumsal kutuplaşmayı artırmakla kalmadı, aynı zamanda Tunus’un uluslararası izolasyonunu derinleştirdi. Göçmen karşıtı söylemler, toplumda aşırı sağ eğilimlerin normalleşmesine yol açtı.

Venezuela‘da göç, hem ulusal kimlik hem de siyasi rekabet açısından belirleyici bir konuydu. Yaklaşık 7.7 milyon Venezuelalının yurtdışında yaşaması, siyasi adayların yurda dönüş vaatlerini seçim kampanyalarının merkezine yerleştirmesine neden oldu. Başkan Nicolás Maduro’nun geri dönüş programları ve muhalefetin yurtdışındaki seçmenlerin kayıt haklarını savunması, göçü seçim stratejilerinin temel unsuru haline getirdi.

Bu örnekler, göçün yalnızca insani bir mesele değil, aynı zamanda siyasi kampanyalar için güçlü bir araç olduğunu bir kere daha göstermektedir. Göç tartışmaları, ülkelerin politikalarına yön veren kimlik, aidiyet ve ekonomik mücadele gibi derin meseleleri de beraberinde taşımaktadır.

Sığınmacı Yönetiminde Dışsallaştırma Politikaları ve ABD’den Rekor Yeniden Yerleştirme Rakamı 

2024 yılında özellikle Avrupa’da, sığınmacıların sorumluluğunu başka ülkelere yönlendirmeyi hedefleyen dışsallaştırma politikaları yeni bir boyut kazandı. Bu yaklaşımlar, sığınmacıların ulusal sınırların dışında işlenmesini sağlamak amacıyla geliştirildi. İtalya’nın Arnavutluk ile yaptığı sığınmacı anlaşması bu politikanın en dikkat çeken örneklerinden biri oldu. Anlaşma kapsamında, uluslararası sularda yakalanan erkek sığınmacılar, İtalya tarafından Arnavutluk’ta yönetilen bir tesiste işlenmek üzere gönderiliyor. Ancak mahkemeler, bazı ülkelerin “güvenli” statüsünü karşılamadığı gerekçesiyle bu politikaya engel koydu ve tartışmalar İtalya Yüksek Mahkemesi’nde devam ediyor.

Anlaşma insan hakları savunucuları tarafından eleştirilirken, Avrupa Komisyonu Başkanı Ursula von der Leyen gibi liderlerden destek gördü. Von der Leyen, İtalya-Arnavutluk anlaşmasını “yenilikçi bir düşünce örneği” olarak tanımladı ve bunun diğer Avrupa Birliği üyeleri için bir model olabileceğini belirtti.

Dışsallaştırma politikaları yalnızca göçü caydırmaya yönelik değil; bazen sığınmacılar için daha güvenli ve düzenli yollar sağlamayı amaçlıyor. Bu bağlamda, Kolombiya, Kosta Rika, Ekvador ve Guatemala’da faaliyet gösteren Güvenli Hareketlilik Ofisleri (Safe Mobility Offices), sığınmacıların ABD, Kanada ve İspanya gibi ülkelere yerleşimi için yasal göç yollarını kolaylaştırdı. ABD, 2024 mali yılında 100 bin rakamını aşarak son 30 yılın en yüksek mülteci yerleşim oranını kaydetti ve bu politikaların etkisini gözler önüne serdi.

Bu gelişmeler, sığınmacı yönetiminin yalnızca ulusal sınırlarla sınırlı olmadığını, uluslararası iş birliği ve yenilikçi yaklaşımlarla yeniden şekillendiğini gösteriyor.

2024’te Yerinden Edilmiş İnsanların Karşılaştığı Yeni Tehditler ve Zorluklar

2024 yılı, yerinden edilmiş milyonlarca insan için ciddi tehditlerin ve zorlukların öne çıktığı bir yıl oldu. Gazze’deki savaş, Haiti’deki çöküş ve Sudan’daki iç savaş, milyonlarca insanı yerinden etti ve onları güvensiz koşullarda yaşamaya zorladı.

Gazze: İsrail’in genişleyerek devam eden saldırıları, Gazze’de yaklaşık 1.9 milyon insanı, yani nüfusun %90’ını, yerinden etti. BM uzmanları, bölgedeki durumu “soykırım riski” olarak nitelendirdi. UNRWA’nın operasyonlarının yasaklanması, 5.9 milyon Filistinli mülteci için hayati yardımların kesintiye uğramasına yol açtı.

Haiti: Haiti’deki hükümet çöküşü ve gang savaşları, 703.000 kişiyi yerinden etti. 2024’te 1 milyona yakın Haitili Latin Amerika’da sığınma aradı. Ancak birçok ülke sınır kontrollerini sıkılaştırdı; ABD, deniz sınır güvenliğini artırdı ve sınır dışı işlemlerine devam etti. Yine de 211.000 Haitili, ABD’nin yeni bir geçici koruma süreciyle ülkeye giriş yaptı.

Sudan: Sudan’da devam eden iç savaş, 12 milyon insanı yerinden etti ve yaklaşık 680.000 mülteci Sudan’dan komşu ülkelere kaçtı. Özellikle Çad ve Mısır’daki aşırı kalabalık kamplar, ciddi insani krizlere yol açtı. Ülkede açlık, yerinden edilmiş kişiler için başlıca sorun olmaya devam ediyor.

Bu trajediler ve insanlığa karşı işlenen suçlar, yerinden edilmiş insanlar için güvenli bir sığınak bulmanın giderek zorlaştığını ve uluslararası iş birliğine olan ihtiyacın her zamankinden daha acil olduğunu göstermektedir.

2024’te Schengen Genişlemesi ve Almanya’nın Sınır Kontrolü Uygulaması

Kasım ayında Avusturya’nın vetosunu kaldırmasıyla Bulgaristan ve Romanya, Avrupa’nın Schengen Bölgesi’ne tam üyeliklerini kazandı. Daha önce Mart ayında, AB yolcuları için kara ve deniz girişlerindeki sınır kontrolleri kaldırılmıştı. Schengen genişlemesiyle birlikte serbest dolaşım bölgesindeki ülke sayısı 29’a çıktı. Bu karar, Sofya ve Bükreş’in düzensiz göçle mücadele ve iltica taleplerini ele alma konusundaki çabalarının ardından geldi. Schengen’e girmek için bekleyen bir tek Kıbrıs kaldı.

Ancak Schengen Bölgesi, 2024’te yeni bir krizle karşı karşıya kaldı. Almanya’nın dokuz komşusuyla sınır kontrollerini geçici olarak yeniden uygulama kararı, serbest dolaşım bölgesini ciddi bir sınavla karşı karşıya bıraktı. Almanya’nın adımını takip eden bir zincirleme reaksiyonla, Avusturya, Fransa ve Hollanda da dahil olmak üzere sekiz üye devlet, geçici sınır kontrolleri uyguladı. 

Schengen’in genişlemesi, AB’nin serbest dolaşım idealini güçlendiren önemli bir adım olsa da, Almanya’nın sınır kontrollerini yeniden uygulaması gibi krizler, bu sistemin kırılganlığını ortaya koyuyor. Hem ekonomik fırsatlar hem de güvenlik kaygıları arasındaki dengeyi sağlamak, AB’nin ve Schengen bölgesinin gelecekteki işleyişi açısından kritik olacaktır.

2024 Yılında Türkiye ve Göç: Zorluklar, Fırsatlar ve Gelişmeler

2024 yılı, Türkiye açısından göç bağlamında hem ulusal hem de uluslararası düzeyde önemli gelişmelere sahne oldu. İran ve Pakistan’ın yüzbinlerce Afgan mülteciyi sınır dışı etmeye başlaması, Türkiye üzerindeki göç baskısını artırdı. Türkiye, bu dönemde Afganistan’dan gelen düzensiz göçmenlerin sınır geçişlerini kontrol altına almak için sınır güvenliği tedbirlerini sıkılaştırdı. Ancak Afgan göçmenlerin geçiş rotası üzerindeki Türkiye, hem transit hem de hedef ülke olarak önemini korumaya devam ediyor.

Türkiye İçişleri Bakanlığı’nın açıklamasına göre, Beşar Esad rejiminin düşüşünden bu yana yaklaşık 31.000 Suriyeli ülkelerine geri döndü. Türkiye, hâlâ yaklaşık 3 milyon Suriyeli mülteciye ev sahipliği yapmaya devam ediyor. İçişleri Bakanlığı, Halep’te bir “göç yönetimi ofisi” açmayı planladıklarını açıkladı. Halep, Türkiye’de yaşayan Suriyeli mültecilerin büyük bir kısmının geldiği şehir olarak öne çıkıyor. Ancak ofisin işleyişi ve kapsamı hakkında henüz detaylı bilgi verilmedi.

Artan enflasyon ve ekonomik kriz, Türkiye’de göçmenlere yönelik kamuoyu algısını olumsuz etkiledi. Göçmenlerin iş gücü piyasasındaki varlığı ve sosyal hizmetlere erişimi, toplumda tartışmalara neden oldu. 2024 yılında yapılan çeşitli anketler, Türk halkının büyük bir kısmının göçmenlere yönelik kısıtlayıcı politikaları desteklediğini gösterdi.

Avrupa Birliği Komisyonu Başkanı Ursula von der Leyen, gerçekleştirdiği resmi Türkiye ziyareti sırasında AB’nin Türkiye’ye Suriyeli mültecilere ev sahipliği yapma çabalarına destek olmak amacıyla 2024 yılı için ek 1 milyar euro daha tahsis ettiğini duyurdu. “Türkiye, göç konusunda kilit bir ortak olmaya devam ediyor. Suriyeli mültecileri desteklemek adına 2024 yılı için ilave 1 milyar euro tahsis edilmiş durumda,” ifadelerini kullandı. AB, daha önce Türkiye’ye Mülteciler için Mali Yardım Programı (FRIT) kapsamında toplamda 6 milyar euro destek sağlamıştı. Yeni destek, Türkiye’nin bölgede üstlendiği göç yönetimi rolünü güçlendirme ve mültecilerin koşullarını iyileştirme çabalarına katkıda bulunmayı hedefliyor.

2024 yılı, Türkiye için göç yönetimi açısından karmaşık bir yıl olmuştur. Hem düzensiz göç baskısını yönetmek hem de mevcut göçmen nüfusun entegrasyonu için yapılan girişimler, önemli zorlukları beraberinde getirmiştir. Göç politikaları, iç ve dış dinamikler arasındaki hassas dengeyi sağlamaya yönelik kapsamlı bir yaklaşıma ihtiyaç duymaktadır.

2024’te Göç Temasına Işık Tutan Belgesel / Filmler 

Göçün insan hayatındaki derin etkilerini, hayalleri, mücadeleleri ve zorlukları anlatan filmler, 2024 yılında bu temayı anlamak isteyen izleyiciler için önemli yapımlar sundu. Aşağıdaki yapımlar, göçün çeşitli boyutlarını farklı perspektiflerden ele alarak izleyicilere unutulmaz bir deneyim sunuyor.

1. Io Capitano

Matteo Garrone’nin yönettiği Io Capitano, iki Senegal’li genç çocuğun Avrupa’ya umut dolu ancak zorlu yolculuğunu konu alıyor. Afrika’dan Avrupa’ya göç yollarındaki trajedileri ve hayatta kalma mücadelesini etkileyici bir şekilde ele alan film, Venedik Film Festivali’nde Gümüş Aslan dahil birçok ödül kazandı.

2. From Fear to Freedom

Bu belgesel, Uygur gazeteci Kasim Kashgar’ın Çin’deki baskılardan kaçışını ve sürgündeki hayatını anlatıyor. Çin’in Xinjiang bölgesindeki baskıcı politikalar ve bir gazetecinin asıl kimliğiyle konuşma cesareti, izleyicilere hem bir insanlık dramı hem de özgürlük arayışının güçlü bir hikâyesini sunuyor.

3. The Unseen Costs of TikTok Migration

Senegal’den Avrupa’ya göç eden gençlerin TikTok üzerindeki başarı hikâyeleri, diğerleri için umut kaynağı olurken, bu film bu anlatıların ardındaki görünmeyen zorlukları gözler önüne seriyor. Film, gençlerin Avrupa’ya ulaşma çabasındaki tehlikeli ve zorlu yolculuğu gerçekçi bir şekilde ortaya koyuyor.

4. Jamala: A Journey in Exile

Eurovision’un 2016 kazananı Jamala’nın hikâyesi, bir sanatçının Ukrayna’daki savaş nedeniyle sürgüne gidişini ve ulusal kimliğini koruma mücadelesini anlatıyor. Kendi ailesinin tarihinden esinlenen Jamala, müziğiyle Ukrayna için farkındalık yaratmaya devam ediyor.

Bu yapımlar, göçün yalnızca bir insan hareketliliği değil, aynı zamanda bireyler ve toplumlar için dönüştürücü bir deneyim olduğunu çarpıcı bir şekilde ortaya koyuyor. 2024’ün bu dikkat çekici belgesel filmleri, göçün insani ve politik boyutlarını anlamak isteyen herkes için önemli bir izleme fırsatı sunuyor.

Bitirirken…

Göç, geçmişte olduğu gibi bugün de insanlık tarihini şekillendiren bir olgu olarak karşımızda duruyor. Her bir göç hareketi, yalnızca bürokratik veya politik bir mesele değil; içinde hayaller, korkular ve yeni başlangıçlar barındıran bireysel hikâyelerdir. 2024 yılı, göçün hem krizlerle hem de çözüm arayışlarıyla dolu bir yıl olduğunu bir kez daha gösterdi. Bu süreçte karşılaşılan zorluklar ve atılan adımlar, göçün karmaşıklığını ve aynı zamanda insanlığı birleştiren gücünü ortaya koydu. Önümüzdeki yıllarda, göçmenlerin haklarının korunup yaşam koşullarının iyileştirildiği, dayanışma ve insanlık değerlerinin ön planda olduğu bir dünya diliyoruz. Göç, hepimizin hikâyesidir; bu hikâyeyi anlamak ve daha iyi bir geleceğe yön vermek, hepimizin sorumluluğudur.

HAMİŞ: Göçle ilgili araştırma yapanlar, yapacak olanlar için de şöyle İngilizce bir kaynak önereyim: How to do migration research?

https://www.tuicakademi.org/2024-goc-trendleri/


KAYNAKÇA
Hiç yorum yok:
Kaydol: Kayıtlar (Atom)